Margreet zit ogenschijnlijk kalm en rustig vanuit haar luie stoel door het raam naar buiten te kijken. Van binnen kookt ze echter van woede. In haar hoofd ziet zij zichzelf de ruiten al kapot slaan met haar blote vuisten. Aanleiding is het telefoongesprek van daarnet met haar 78-jarige vader. Hij verweet haar een gebrek aan zorg en aandacht. 'Je belt nooit. Je laat weken niets van je horen. Je denkt alleen maar aan jezelf'. Hij bestempelde haar houding als koud en kil. Tevergeefs wierp Margreet hem tegen dat het initiatief ook van hem kon uitgaan, dat hij haar ook kon bellen. Maar nee: op zijn bejaarde leeftijd werd ‘het tijd dat de rollen eens werden omgedraaid’, vond vader. Daarop bereikte Margreets woede het kookpunt.

Ze kozen uit praktische overwegingen voor een hond uit het asiel. Van alle lieve, zielige en naar nieuwe baasjes verlangende honden, was bouvier Boris de uitverkorene. Later bleek hoe toepasselijk zijn naam gekozen was: de reu ontpopte zich als een vals stuk geboefte. Thuis was hij een aaibare en aanhankelijke hond, waarmee je heerlijk kon knuffelen. Op straat was hij echter agressief en viel hij zonder enige aanleiding mensen aan. Wat triggerde die thuis zo brave viervoeter? Wat was er vroeger met hem gebeurd? Waardoor sprong zijn brein zo abrupt in de vecht-vluchtmodus? Boris kan het ons niet vertellen en dus tasten we in het duister.

Bart staat met de teddybeer uit zijn kindertijd in de hand en schraapt zijn keel. Zijn vrouw Rosalien ziet hoe zijn ogen vochtig worden. Het overlijden van Barts vader heeft de keiharde realiteit binnengebracht in hun tot dan toe zo zorgeloze gezinsleventje. Nu haar beide schoonouders zijn overleden, realiseert Rosalien zich steeds meer dat zij straks ‘aan de beurt is’: ook haar ouders hebben immers niet het eeuwige leven. Hoewel er in velen van ons de kinderlijke wens leeft dat onze ouders er altijd voor ons zullen zijn, beseffen we terdege dat hun leven eindig is. Dit groeiende besef roept bij Rosalien een diepe existentiële angst wakker: straks ben ik alleen.

Bart staat met zijn oude teddybeer in zijn hand in de lege kamer. Zijn keel knijpt zich samen als het verdriet naar boven komt. Zijn vader is onlangs overleden. Oude herinneringen herleven als hij samen met zijn vrouw Rosalien het ouderlijk huis leeghaalt.
Zijn beer was in moeilijke momenten altijd een bron van troost geweest; zijn steun en toeverlaat als zijn moeder weer eens niet thuis gaf omdat ze het veel te druk had met zichzelf en haar emoties. Bart groeide op als een jongen die al vroeg had geleerd zijn eigen emotionele boontjes te doppen.

Die middag kwam ons 7-jarige neefje Simon bij ons op bezoek. Zijn ouders zouden ’s avonds aansluiten voor een hapje en een drankje. Terwijl mijn man (Simons oom dus) met hem naar de film zou gaan, zou ik de boodschappen doen voor het avondeten. Anticiperend op de vaak specifieke voorkeur voor eten bij kinderen, vroeg ik Simon wat voor tussendoortje ik voor hem in huis kon halen. “Paprikachips”, antwoordde hij beslist.